Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne;

Metoda Weroniki Sherborne, zwana Metodą Ruchu Rozwijającego ma za zadanie zaspokojenie naturalnych potrzeb dziecka, dotyczących kontaktów z dorosłymi. Jest to metoda ogólnorozwojowa pozwalająca dziecku rozwijać świadomość własnego „ja”, a zarazem metoda diagnostyczna i terapeutyczna.

Dzieciom nadpobudliwym lub z problemami zachowań agresywnych metoda ta pozwala na rozładowanie napięcia w sposób bezpieczny i niedestrukcyjny. Nieśmiałym dzieciom daje natomiast możliwość zdobycia pewności siebie, a przez to większej otwartości. Praca w grupie stwarza wszystkim dzieciom szansę znalezienia się w różnorodnych relacjach z innymi osobami.

Trafność tej metody polega na naturalności i prostocie. Ruch rozwijający pochodzi ze szkoły Rudolfa Labana oraz z naturalnych zabaw rodziców z małymi dziećmi. Zabawy i ćwiczenia tą metodą mają zastosowanie we wspomaganiu i stymulowaniu rozwoju dziecka. Założeniem tej metody jest rozwijanie przez ruch przede wszystkim świadomości własnego ciała i usprawnienia ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi. Podczas ćwiczeń i zabaw metodą W. Sherborne dziecko poznaje własne ciało i przestrzeń, która go otacza, spotyka w niej innego człowieka, uczy się współpracować z partnerem i z grupą. Zabawy metodą Ruchu Rozwijającego dają wiele radości i zadowolenia.

Celami głównymi stosowania tej metody są:

1) Kształtowanie świadomości własnego ciała,

2) Kształtowanie świadomości przestrzeni,

3) Ćwiczenie relacji z drugą osobą,

4) Nauka współdziałania,

5) Wyrażanie ekspresji.

Ćwiczenia można podzielić na trzy grupy:

I ćwiczenia „z”, gdy dzieci są bierne (np. masowanie dzieci, przytulanie, toczenie)

II ćwiczenia „przeciwko”, aktywnie dziecko stawia opór (np. „paczka”, „więzienie”, przepychanie, opieranie się plecami)

III ćwiczenia „razem”, gdy obie strony robią to samo (np. wahadło, samochodzik, ćwiczenia z chustą edukacyjną).

Metoda W. Sherborne jest szeroko wykorzystywana w pracy z dziećmi upośledzonymi. Największe znaczenie w terapii z upośledzonym uczniem ma grupa ćwiczeń pozwalających dzieciom poznać swoje ciało.

Ćwiczenia te są szczególnie wskazane, gdyż nie wymagają od ucznia ukierunkowanej aktywności własnej, która często przekracza możliwości rozwojowe osób głęboko upośledzonych umysłowo. W tych ćwiczeniach dziecko może być bierne, stroną aktywną jest tu partner (rodzic). Ćwiczenia te wykonuje się na podłodze. Bliski kontakt ciała dziecka z podłogą daje mu poczucie bezpieczeństwa. Wykonując ćwiczenia nauczyciel przechodzi stopniowo od ćwiczeń wymagających całkowitej styczności ciała z podłożem do tych, w których stopniowo zmniejsza się ten kontakt. Ćwiczenia w prosty sposób przekazują dziecku wiedzę o budowie jego ciała. Uczenie znajomości własnego ciała w metodzie W. Sherborne odbywa się bezpośrednim doświadczeniem.

Druga kategoria ruchu wyróżniona przez W. Sherborne jest to ruch kształtujący związek dziecka z otoczeniem fizycznym. Ćwiczenia te mają na celu rozwinięcie umiejętności poznawania najbliższego otoczenia na większym terenie, na którym dziecko może się zetknąć z różnymi przedmiotami, np. meblami czy dywanem lub z innymi ludźmi. Ta grupa ćwiczeń jest mniej wykorzystywana w stymulowaniu rozwoju dziecka z głębszym upośledzeniem, gdyż wymaga ukierunkowanej aktywności własnej, co czasem przekracza możliwości ucznia.

Trzecią grupą są ćwiczenia prowadzące do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem. Ćwiczenia te umożliwiają spontaniczne nawiązanie kontaktu z drugim człowiekiem. Zabawy W. Sherborne zapewniają optymalne warunki do nawiązania kontaktu. Składają się na to między innymi takie elementy, jak zaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa, przyjazna atmosfera, relaks, możliwości decydowania o swojej aktywności przez dziecko.

Metoda W. Sherborne – w odróżnieniu od metod rehabilitacji ruchowej koncentruje się przede wszystkim na kontakcie z innymi osobami, komunikacji pozawerbalnej oraz aspekcie terapeutycznym, którego podstawą jest ruch. Warto podkreślić, że ta metoda jest również szeroko wykorzystywana w pracy z dziećmi bez dysfunkcji rozwojowych.